Kort na het overlijden van mijn opa was het helaas weer raak met slecht nieuws. Dit keer was manlief het slachtoffer. Er is eind september een moedervlek weggehaald en helaas bleek deze slecht nieuws te zijn. Een lange rij van ziekenhuisbezoekjes volgde, van oncoloog tot anesthesist, de namen van de artsen werden steeds ingewikkelder… De medische termen vliegen je om de oren en je weet echt even niet hoe het nu verder gaat allemaal. Anderhalve week geleden is manlief geopereerd, het litteken is eruit gehaald, een zogenaamde re-excisie. En daarbij werd ook gelijk zijn zgn. sentinel-node verwijderd, in zijn geval uit zijn lies. Dit is de lymfeklier die als afvoerkanaal dient van de plek van de oorspronkelijke moedervlek. Na een lange en zenuwslopende zit voor mij, werd verteld dat de operatie goed verlopen was en ‘s avonds mocht manlief al gelijk mee naar huis. Wij bleven de gehele tijd positief, omdat we van de instelling zijn dat we daar toch echt verder mee komen en dat je met depressief op de bank zitten ook niet verder komt.

Al weer ruim 6 weken geleden dat ik wat schreef hier op mijn blog, het lijkt voor mij nog wel langer. Als ik goed reken is het nog geen twee maanden geleden dat we nog op Lanzarote op vakantie waren… De redenen van de stilte zijn er helaas ook een paar om stil van te worden… En aangezien ik gisteren bedacht dat ik mijn blog toch ook meer wil gebruiken als klankbord om dingen van me af te zetten en hopelijk ook om te merken dat ik niet alleen ben en op sommige punten niet gek ben, zullen we maar bij het begin beginnen. Na de eerste drukke week na de vakantie, standaard afspraken die dan een week opschuiven en opeenstapelen, wie kent het niet, verheugde ik me met enige tegenzin op mijn vrije zondag. 2 oktober, een dag die in ons geheugen staat als de dag dat mijn vader overleed. We hadden in de planning om naar Glasrijk in Tubbergen te gaan, iets wat al die jaren nog niet gelukt was en nu eindelijk eens wel.