Al weer ruim 6 weken geleden dat ik wat schreef hier op mijn blog, het lijkt voor mij nog wel langer. Als ik goed reken is het nog geen twee maanden geleden dat we nog op Lanzarote op vakantie waren… De redenen van de stilte zijn er helaas ook een paar om stil van te worden… En aangezien ik gisteren bedacht dat ik mijn blog toch ook meer wil gebruiken als klankbord om dingen van me af te zetten en hopelijk ook om te merken dat ik niet alleen ben en op sommige punten niet gek ben, zullen we maar bij het begin beginnen.

Na de eerste drukke week na de vakantie, standaard afspraken die dan een week opschuiven en opeenstapelen, wie kent het niet, verheugde ik me met enige tegenzin op mijn vrije zondag. 2 oktober, een dag die in ons geheugen staat als de dag dat mijn vader overleed. We hadden in de planning om naar Glasrijk in Tubbergen te gaan, iets wat al die jaren nog niet gelukt was en nu eindelijk eens wel. Althans zo leek het… om 7.15 ging de telefoon al, mijn opa was om 5 uur met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Dat was even schrikken, zo’n telefoontje op dezelfde tijd precies 8 jaar later…

Rond 10 uur kwamen mams en oma even langs vanuit het ziekenhuis, opa was op een kamer en werd goed verzorgd. We besloten ‘s avonds samen naar het ziekenhuis te gaan, met z’n alle op bezoek om opa snel beter te laten worden. Hoe anders bleek het toen we daar aankwamen. De zusters zaten bij hem op de kamer om ons op te wachten, ze benadrukten dat het echt heel slecht ging en dat we van het slechtste uit moesten gaan. Ook de arts kwam nog even langs, dat het echt erg misse boel was. En dat het wachten was op het einde… we waren allemaal perplex. Opa heeft gelukkig niet lang hoeven strijden, even voor 22.00 uur is hij overleden. Ons allen in shock achter latend.

De hele week die volgde zijn we druk geweest voor oma, mijn moeder zorgde voor het eten samen met oma, dat ze beiden op de been zouden blijven. Met z’n allen hebben we de crematie geregeld en toen dat allemaal gedaan was hebben manlief en ik de taak op ons genomen om alle papieren en de administratie uit te zoeken. Wat een klus… je eigen zaakjes weet je wel, maar bij een ander… pfff

Dit was pas het begin, maar om niet gelijk alles over jullie uit te storten zal ik pas later weer verder gaan en tussendoor heb ik ook nog wat leuke afleidingsmanoeuvres, om niet iedereen gelijk in een winterdip te helpen… 😉

Tot slot nog wel een foto van mijn lieve oma en trots stralende opa, 2,5 jaar geleden op onze bruiloft. Als eerbetoon, dag lieve opa!