Sinds een aantal weken verbaas ik mij enorm als ik bij de fysiotherapeut ga sporten. Ik zie mooie mensen die allemaal een klacht hebben, waardoor ze onder begeleiding van een fysio moeten sporten. Ik zie ze zuchten en steunen en bijna allemaal zijn ze wat chagrijnig, gehaast en negatief. Met sommige mensen knoop ik een praatje aan, vraag hoe het met ze gaat en vaak krijg ik dan terug mwah, dit doet zeer, dat doet pijn etc. Of ze antwoorden dat ze helemaal geen zin hebben in het sporten, het is niet leuk, ze hebben het al zo druk.

Met de dames heb ik het nog wel eens over de diëtiste die we allemaal bezoeken of bezocht hebben en wat daar nou zo de resultaten van waren. Onlangs polste ze me namelijk voor Modifast, iets waar ik zelf totaal niet achter sta. Waarom zou ik mijn lichaam, dat nu eindelijk tevreden en happy is met hoe ik het behandel, weer gaan pesten met troep en gezond en lekker eten onthouden?! Dus ik vroeg eens naar de ervaringen van anderen, dame 1 was erg negatief, ze was er wel mee afgevallen, maar de rest zat er weer aan. Ze walgde van zichzelf als ze in de spiegel keek en niets was goed. Het was wel haar eigen schuld die kilo’s er weer aan, want ze was weer gaan snaaien na de kuur… Je lichaam heeft tekorten gehad, niet zo vreemd dat het dat weer wil aanvullen toch? Nog een dame weigert te kijken naar haar foto’s, ze is dan zo dik en opgeblazen en wil zichzelf niet zien. Echt een goeie fotograaf zou volgens mij wonderen doen voor deze dame! Als een graatmager model in een stoel zit, dan heeft ze ook vetrolletjes, en als je van onderen fotografeert heeft iedereen een onderkin. Maar vlak ook de mannen niet uit hoor, een man die naast mij op de crosstrainer stond te puffen en zweten haakte ook in toen het over overgewicht ging, ja ik ben hier wel, maar ik zou eigenlijk liever zelfmoord plegen dan te fitnessen…. nou vraag ik je?! Waarom kom je dan?

Echt ik vind het zo verdomde jammer dat te horen allemaal, iemand die van zichzelf walgt, of iemand die liever zelfmoord pleegt ipv te sporten, het mag dan bij wijze van spreken zijn, maar kom dan niet, je komt er toch voor jezelf?! Ik zal eerlijk bekennen dat ik waarschijnlijk een jaar of 3 geleden net zo’n vervelende patiënt was voor mijn fysio, maar sinds de afgelopen maanden is het bij mij allemaal aan het veranderen. En sinds de afgelopen paar weken kijk ik dus totaal anders door die sportzaal. Ik ga er voor mezelf naar toe, omdat ik lekker wil sporten. Ondanks mijn overgewicht ben ik gezond. Ik behandel mijn lichaam met liefde en respect, ik hou van mijn lichaam met alle plussen en minnen! Ik kijk elke dag in de spiegel en vind mezelf mooi, iets wat ik jaren geleden voor onmogelijk had gehouden hoor. Daar hebben de pestkoppen op school wel voor gezorgd, ik voelde me niets, nou ja niets, dom, dik en lelijk en ik was het niet waard om ook maar iemands vriendinnetje te zijn. Het enige wat ik kon was mensen pleasen, oh moeten we een opdracht doen, kom maar doe ik wel. Dan vinden jullie mij lief en pesten jullie me niet toch?! Naïef!!! Ik was een deurmat die flink gebruikt werd om overheen te lopen, terwijl ik toch een grote meid was en eigenlijk gewoon op ze had moeten gaan zitten… maar ja dan was ik niet lief en dus durfde ik dat niet. Nou inmiddels durf ik dat wel hoor, na jaren van therapieën en de juiste mensen om me heen! Zoals een lieve vriendin, die mij al vanaf heel jong kent vorig jaar zei:”Vroeger was je lief en deurmat, nu ben je gewoon lief”.

Ik ben een mooie vrouw en verdien respect, puur en alleen omdat ik een mens ben. En met mensen ga je niet om alsof het deurmatten of voetvegen zijn. Zoals ik altijd al leerde, “wat u niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet!” Dus doet dat ook niet met jezelf, je bent het waard om van gehouden te worden! En volgens mij wil iedereen dat er van hem of haar gehouden wordt, dus begin dan eerst maar eens bij jezelf!

XoXo,

Carolien