Na de openheid over hoe het met me gaat, kreeg ik ergens het gevoel dat het dan elke dag goed moet gaan. Maar dat ging het dus niet, want vrij snel na het bericht had ik toch weer baaldagen. Het blije gevoel was ff uit fietsen ofzo. Al snel werd duidelijk waarom, hormonen… Ik ken mijn cyclus als geen ander, loslaten is leuk, maar dat kan niet als dat altijd achterin je hoofd zit. Kom zeg, ik zal maar net een witte broek aanhebben op die dag dat het losbarst, zie je het voor je?!

Gooi daarbij de zoveelste babyboom om ons heen en het hek was van de dam. 5 jaar geleden bij de eerste babyboom rammelde er nog niets, ik wilde geen kinderen. Ik studeerde nog en had een klein babytrauma opgelopen toen ik een jaar of 20 was. Een baby in de arm krijgen, want ja je bent de enige vrouw onder de aanwezigen, baby begint uiteraard enorm te huilen en mama is gevlogen, want er is zoveel gezellige visite tijdens het kraamfeest… Dus niks voor mij zo’n baby. Maar toen zo’n 4 jaar geleden de babies geboren waren, zagen mijn vriendinnen iets dat ik nog niet direct doorhad, dat dat wel goed zou komen met mijn moedergevoel… dat klopte en na mijn afstuderen stopte ik met de pil, inmiddels bijna 3 jaar geleden. Een mooi moment en uiteraard met de hoop dat het bij ons ook snel zover zou zijn. Maar helaas, nu vele babybooms later is het hier nog steeds stil. Afgelopen week was er dus weer een ware babyboom, 5 babies in 2 dagen… wij waren er even stil van. We deden onze laptops en telefoons uit, gingen buiten zitten en staken de bbq aan. Een goed gesprek samen was wat volgde, ik was niet alleen met mijn gevoel van verdriet en pijn. Ook manlief had de stomp in z’n maag gevoeld, kortom gedeeld verdriet. Het werd een fijne avond van samenzijn.

Ik volg via Twitter en Facebook verschillende mensen en stichtingen met het onderwerp ongewenste kinderloosheid. Zij delen vaak nuttige, maar ook leuke linkjes. Soms heftig, soms om te lachen, maar doorgaans allemaal heel erg waar. En ook met het verdriet dat we hebben, kunnen we nog steeds lachen. Het enige wat soms heel moeilijk is, zijn de clichés, de “rotopmerkingen” en de ongevraagde adviezen. We hebben al heel veel geprobeerd, gedaan en gelaten. Een hele mooie brief, die ik al via Facebook deelde, wil ik nu via mijn blog ook delen. Het is geen aanval, op niemand, het is een open manier om te laten weten hoe deze situatie voor ons voelt. Wij willen het bespreekbaar houden en zullen altijd open proberen te zijn. Soms hebben we geen behoefte om te praten, soms wel. Een luisterend oor, een schouder, een knuffel, een gezellig uitje of domweg in stilte samenzijn is soms voldoende. We zijn niet alleen ons verdriet, net zoals mensen met kinderen niet alleen papa en mama zijn!

Bedankt dat je het tot zover al gelezen hebt! Hieronder de link naar de brief, een lange tekst, maar ik hoop dat je de tijd wilt nemen deze te lezen.

http://members.home.nl/h.l.groen/brief.html

XoXo,

Carolien

Ps. Wij beseffen ons ook dat het ouderschap heel zwaar is en dat het niet alleen leuk is, dat hoeft niemand ons te vertellen, dat zien wij ook heus wel.

Ps2. Wij houden goede hoop, maar hebben geen glazen bol en weten dus niet of het ooit goed komt. Wij gaan ervan uit, omdat dat met alles zo is en komt het niet goed, dan maken we dat dat tegen die tijd goed is.

Ps3. En voor degenen die Engels kunnen is dit ook wel een fijne link met 9 dingen die onvruchtbare vrouwen willen dat vrouwen met kinderen weten: http://lovelylittlelife-hannah.blogspot.nl/2013/07/9-things-infertile-women-want-women.html