Gisteren was mijn verjaardag, de grote 3… een mooi moment om me eens flink uit te leven in de keuken 🙂 Ik ben dol op bakken, maar er moet natuurlijk wel een goede reden zijn, want anders werkt het zo averechts met het proberen op de kilo’tjes te letten… Op zondag heb ik een high tea gehouden voor enkele vrienden en familie en gisterochtend kwam er een handjevol visite, dus ik heb mijn verjaardag lekker rustig gevierd. Er komt nog wel een groot feest, maar daar zijn we nu nog niet aan toe. Voor de high tea hebben manlief en ik zo’n 3 dagen in de keuken gestaan, alles volgens een strakke planning. Ik heb me helemaal uitgeleefd op de taarten en muffins, daarbij nog scones met clotted cream en jam, sandwiches en schoonmama nam een hartige kaastaart. Nog een paar bonbons erbij om het af te maken en de high tea tafel is helemaal klaar 🙂 Yesterday was my birthday, the big 3… a great moment to let myself go in the kitchen 🙂 I love baking things, but I have to have a good reason, because else it’s so counterproductive with my wish to loose weight…

Gisteren hebben we hier een heerlijke luie zondag gehouden, beiden waren we niet topfit met pijntjes her en der en dus besloten wij dat de zondag heerlijk in huis werd doorgebracht. Het was toch veel te koud buiten… Dus heerlijk op de bank zitten haken, mijn granny a day hexagondeken is inmiddels al ruim een maand groot en nog steeds helemaal bij. Ik maak niet meer elke dag een foto, omdat ik het nog wel eens vergeet en omdat het ‘s avonds dan te donker is, maar gisteren met het mooie zonnetje kon ik er wel even een mooie foto van maken. Dit is de stand van dag 35, het gat heb ik ‘s avonds opgevuld met hexagon nummer 36 🙂 Yesterday we spent a very nice lazy sunday, we both weren’t feeling well with little aches and pains here and there so we decided to stay indoors this sunday. It was also way too cold outside… So I spent the day crocheting on the couch, my granny a day hexagon is meanwhile more than a month and I’m still there doing it every (other) day.

Blue monday vandaag, ik heb er weinig van gemerkt. Mijn humeur is momenteel erg wisselend, het afvallen gaat minder goed. Door de stress ging het heel gemakkelijk, maar nu de stress weg is en de feestdagen het ritme gebroken hebben sta ik al een poosje stil. Ik besefte mij vandaag dat ik terug viel in oude patronen en die ga ik dus nu weer doorbreken. Ik heb nog geen grote misstap gemaakt… dus er is nog geen man over boord eigenlijk. Ik moet mijn gevoelens gewoon uiten ipv wegeten en de gevoelens komen momenteel erg hard aan. De verwerking van de afgelopen maanden komt nu pas los, nu de rust in huis is weergekeerd… Dat besef ik mij nu, dat zal tijd nodig hebben. Ik ben me vandaag dus maar gaan afleiden met wat klusjes van mijn todo-lijst. BTW-aangifte, mailtjes sturen, foto’s van mijn camera halen en bewerken… En tijdens het mailen zag ik dus deze prachtige zonsondergang. De kleine dingen kunnen de dag goed maken, dus ik ben snel naar boven gerend om vanaf mijn atelier een mooie foto te maken ervan 🙂

…tegen de kilo’s. Wie mij kent, weet dat ik al jaren strijd tegen de kilo’s. Al zo lang ik mij kan herinneren weet ik dat ik te dik ben en ben ik dan ook op dieet en dat is dus inmiddels al ruim 20 jaar… Alles heb ik al geprobeerd, van sapvastkuur tot modifast en van dietiste tot slankclub. Alles met als gevolg nog dikker dan voorheen. Zo’n 9 jaar geleden toen ik erg ziek was viel ik bijna 30 kilo af en was ik lichter dan ik lang geweest was. Maar wat voelde ik mij slecht. In de loop van de jaren schommelde ik langzaam weer omhoog, naar mijn zwaarste punt, waar ik 11 jaar geleden ook was. Zo heb je een schommeling van 60 kilo te pakken. Inmiddels was ik al weer onder begeleiding van een dietiste die me wel begreep. De stress is waar het misgaat en de eetbuien. Door meer te gaan eten overdag, elimineer ik mijn snacktrek ‘s avonds en kan ik nu zeggen dat ik al maanden eetbui-vrij ben.

De afgelopen maanden hebben wij heel veel steun en medeleven mogen ontvangen in allerlei vormen en via allerlei wegen. Het huis stond vol bloemen, het prikbord hing vol kaarten in het ziekenhuis, de tafel thuis stond vol kaarten, elk bezoekuur van manlief was vol en hij kreeg vele leuke kadootjes. Ook ik kreeg veel lieve telefoontjes, mailtjes, berichtjes via Facebook, Twitter en andere digitale kanalen, er kwamen mensen langs om voor me te koken, me te helpen in mijn huishouden terwijl ze zelf hoogzwanger zijn, om het huis te helpen verbouwen of domweg even gezelschap te geven. En ook kreeg ik hele lieve kadootjes. Wij zijn hier heel erg dankbaar voor en omdat we niet iedereen persoonlijk kunnen bedanken, schrijf ik dit berichtje. _The last few months we’ve got a lot of support and compassion in all kinds of ways. The house was full with flowers, the pin-up board in the hospital was full with cards, the table at home was full with cards, every visitinghour of DH was full and he got a lot of great gifts.

Nu ons veelbewogen jaar op z’n eind loopt, leek me dit een mooi moment om vooruit te kijken op het komende jaar. Een jaar dat in het teken zal staan van herstel en revalidatie voor manlief, maar ook voor mij. We kijken uit naar een tijd van rust en bijkomen van de afgelopen 6 maanden. 2011 bracht echter niet alleen maar rampspoed, we hebben ook hele leuke dingen gedaan. Zo kreeg ik een baan en zijn we met vrienden een lang weekend naar Dublin geweest. Ik heb leren breien van mijn lieve oma, en ik weet eindelijk wat er met mijn lichaam aan de hand is. Werd begrepen door een internist en krijg nu de juiste medicijnen, waarmee ik eindelijk de strijd tegen de kilo’s aan kan gaan (volgende week een update over de tussenstand). Uiteraard het geweldige nieuws dat manlief schoon is en we niet meer tegen die rotziekte hoeven te vechten. Now this troubled year is coming to an end, it seemed to me to be a good time to look forward to the year ahead.

Al eventjes stilte hier, door alle drukte van de afgelopen 2 weken is het er niet van gekomen om een echte blog te schrijven. Microbloggen via Twitter lukte nog net wel tussendoor. Maar nu tijdens de kerst heb ik het iets rustiger. Ik heb ook vrij vind ik en doe lekker even niets aan het huishouden, behalve dan dat wat je als “huisvrouw” toch wel doet en dat wat ik als verpleegster moet doen om mijn liefje te verzorgen en verwennen. Want jaja hij is lekker thuisgekomen voor de kerst. De operatie is geslaagd en we hebben ook een zeer positieve uitslag gehad. Manlief is schoon en voor zover ons bekend tot nu is er verder geen nabehandeling nodig. Alleen een lange weg van revalidatie, die meerdere maanden zal duren. Voor ons de beste optie uit alle slechte opties… De operatie is erg zwaar geweest en thuiszorg helpt ons nu qua verzorging van de wond en de steunkous dagelijks aan- en uittrekken. En hopelijk ook heel binnenkort met het huishouden zelf, want mijn polsen doen zo belachelijk veel pijn inmiddels, dat zelfs eten koken huilend gaat af en toe.

Afgelopen week heb ik bij het museum Twentse Welle samen met een vriendin een workshop kerstballen breien gevolgd. Even een gezellig uitstapje in deze k*tperiode. Het was ontzettend gezellig en heel erg leuk om te doen. Hieronder vooral foto’s en weinig tekst, daar we er hier even doorheen zitten. Gisteren weer een domper gehad, de scan is pas woensdag en dan zou ook de operatie zijn, dus wat nu? Afwachten weer tot maandagochtend dus, dan zal er weer een telefoontje komen over hoe en wat… Last week my friend and I joined a workshop in the local museum to learn how to knit Christmas ornaments. Just a little relaxing trip in this crappy period… It was great fun to do. Below mainly pictures and little text, we’re feeling kinda numb here. Yesterday we had another setback, the scan will probably be Wednesday and so we thought would the surgery, so now what? Waiting again till Monday morning, for another phone call about how this is solved… Het begin is gemaakt/The start

Wachten is iets wat we momenteel heel veel doen helaas… de afgelopen 2 weken stonden in het teken van wachten op de operatie van morgen voor manlief, vandaag zouden we daarover gebeld worden hoe laat deze zou zijn. Maar helaas ging gisteren de telefoon al met de mededeling dat de operatie morgen niet door zal gaan. De opererend arts had het dossier gelezen en vond dat manlief toch echt eerst door een scan moest om uit te sluiten dat er elders uitzaaiingen zijn. Als dat zo mocht zijn, is de operatie namelijk zinloos. Deze scan wilden wij eigenlijk al heel graag en hier wilden we na de operatie dan ook naar vragen. We zijn hier dus wel blij mee. Ook met de doortastendheid van de arts. Deze verontschuldige zich ook nog wegens de termijn waarop er afgebeld werd… de nieuwe datum is nu ook al bekend, mits de scan goed is en deze nog voor volgende week woensdag kan plaatsvinden. Dus we wachten weer op een telefoontje over wanneer de scan gaat zijn… wachten, wachten, wachten…

Een week of 4 geleden ben ik op een zondagmiddag eens naar mijn oma gegaan om gezellig samen te gaan zitten handwerken. Mijn oma breide vroeger heel veel, o.a. voor mij. Zij had dit al tijden niet gedaan door gebroken polsen en door de zorg voor mijn opa. Nu leek dit mij het uitgelezen moment om eens rustig met oma te gaan zitten om te vragen of zij me wilde leren breien. De basis was er wel, maar toch ging er vaak iets mis. Dan vergat ik weer hoe de draad omgeslagen moest worden, of hoe in te steken… Inmiddels voelt het breien net zo simpel als het haken en is er al menig breiwerk gestart… slechts 1 breiwerk heeft het ook tot het afwerkingsstadium gehaald… Ook zijn er al weer wat dingen uitgehaald, aangezien de wol niet meer te koop was, of dat het niet naar mijn zin was. Maar dat mag de pret natuurlijk niet drukken. About four weeks ago I went to my grandmother on a sundayafternoon to go and sit with her and do some needlework.